Ik ben aan het rijden en bedenk me ineens dat een oude schoolvriend jarig is.
Het idee popt in mijn hoofd om spontaan langs te gaan.
Maar…
Ik heb geen cadeau bij me.
Zal ik dan toch maar niet gaan…?
Het zit in onze cultuur om cadeaus te geven.
Als iemand jarig is.
Als iemand een jubileum viert.
Als iemand geslaagd is.
Als het Moederdag is.
Als een vriendin zwanger is.
Als de baby geboren is.
Als iemand alleen al een rapport komt laten zien – los van de cijfers die er op staan.
Ik heb er steeds meer moeite mee merk ik.
Vooral een verjaardag vind ik lastig.
Ik weet ten eerste vaak geen cadeau.
Of degene die jarig is weet niet wat hij of zij moet vragen.
Dan maar geld.
Maar dat voelt zo onpersoonlijk.
Bij mensen die ik niet zo goed ken houdt het me soms zelfs tegen,
Vooral als er bij de uitnodiging een envelopje staat.
Ze willen geld van me.
Maar ik zie diegene eigenlijk nooit.
Zal ik deze verjaardag dan maar overslaan?
Al zegt dat misschien meer over de vriendschap dan het cadeau 😉
Ik heb inmiddels een aversie tegen ‘verplichte’ cadeaus gekregen.
Kijk maar eens naar een kinderverjaardag.
Je kan niet met lege handen aankomen.
Maar doordat er zóveel cadeaus zijn.
Is het uitpakken vaak nog leuker dan het cadeau zelf.
Die belandt op de stapel met de andere 30 cadeaus.
Terwijl de hele kamer eigenlijk al vol ligt met speelgoed.
Lijkt me niet echt nodig…
Ik heb voor dit specifieke geval wel een oplossing gevonden.
Ik kom het liefst met een creatief cadeau.
Een klein cadeautje – meer voor de sier.
Ingepakt in 25 van die langwerpige dubbelgevouwen ballonnen.
Die je eerst stuk moet maken voordat je erbij kan.
Of muntgeld.
Verstopt in 8 opgeblazen ballonnen.
Briefgeld.
Verstopt in Donald Duck’s met een speurtocht van post-its.
‘Zoek de Donald Duck met een zwembroek en ga naar pagina 23’.
‘Hoi! Je bent er nog niet. Je moet eerst Knabbel en Babbel vinden.’
En zo verder.
Tot nu toe goed ontvangen! 🙂
Toch vind ik het lastig om met lege handen aan te komen.
Maar dit geldt in ieder geval voor mij:
Ik heb al genoeg spullen.
Ik zou niet weten wat ik moet vragen.
Vooral niet zo’n verschrikkelijke cadeaubon.
Zo eentje die je een jaar na de einddatum in je la tegen komt.
Dus ik vraag eigenlijk al jaren geen cadeaus meer.
Ik zeg zelfs bewust dat ik geen cadeau wil.
Geen goedbedoelde Rituals- of tijdschriftpakketten.
Lief, maar ik heb al douchespullen en een stapel boeken die ik nog wil lezen.
Veel leuker als je er gewoon bent!
Ik heb daarom met meerdere vriendinnen afgesproken.
Om geen cadeaus meer te doen voor onze verjaardag.
We gaan gewoon samen iets leuks doen!
Naar de bioscoop.
Wandelen in het bos.
Of samen lunchen.
Kunnen we direct even bijkletsen.
Over minimaliseren en ontspullen ;).
Het klinkt misschien ondankbaar.
Want het is superlief als iemand je iets geeft.
Maar het klopt voor mijn gevoel niet echt meer.
We hebben al zoveel spullen.
En het is toch gek als het wordt verwácht dat je een cadeau meeneemt?
Dus als ik geen cadeau heb.
Ben ik dan niet welkom…?
Ik herinner me mijn eigen voornemen.
Als ik iets bedenk.
Tel ik af: 5, 4, 3, 2, 1.
En ik doe het.
Dus neem ik de afslag naar mijn oude schoolvriend.
En loop met lege handen naar de voordeur.
Hm.
Dat is gek.
Het is donker binnen.
Hij is vandaag toch jarig?
Dan maar weer terug de auto in en naar huis.
Ik app m’n vriendinnetje (zijn vrouw) nog even met een foto van de dichte voordeur.
Ze appt later terug: het feest was ergens anders!
Oeps.
Maar ze vond het wel een heel leuk idee.
En dat we gauw weer af moeten spreken.
Dus al kwam ik met lege handen.
Ik ga weg met een volle agenda 😉
De foto? Een high five met mezelf. Gewoon omdat het kan. Iets met handen. Niet eens iets met lege handen. Maar ik vond ‘m tóch leuk bij deze blog ;). Het is trouwens ergens in Praag. In zo’n spiegeldoolhof. Ik weet niet meer hoe het heet 😱🙈.
