Eigenlijk is het gek.
Dat we elkaar op 1 januari massaal ‘de beste wensen’ wensen.
En daarna niet meer.
Terwijl het op andere momenten zoveel beter past.
Zoals nu.
Overigens doen we dit niet alleen op 1 januari.
Ook nog in de week erna.
Maar dan voegen we wel toe ‘het mag nog’.
Want dat hoor je te zeggen.
“De beste wensen.
Ja, het mag nog hè?”
De échte rebel.
Die gaat zelfs voor de tweede of derde week van januari.
“Het mag eigenlijk niet meer,
maar de beste wensen!”
Die durft!
Nog zo’n traditie.
Die nu nog veel beter past.
Is het sturen van kerstkaarten.
In december stuurt Nederland massaal kaarten naar elkaar.
Soms zelfs alleen met de namen van het gezin erop.
Heel lief.
Maar toch een beetje leeg.
Of beter gezegd: een gemiste kans.
Om persoonlijke woorden toe te voegen.
Zullen we dat in ieder geval doen?
En die kaarten, die kunnen nu natuurlijk ook goed gestuurd worden.
Dat gebeurt zelfs al.
Op grote schaal.
Hoe gaaf is dat!
Het zijn dan geen kerstkaarten meer.
Maar ‘ik-denk-aan-je-kaarten’.
‘Bedankt-voor-al-je-goede-zorgen’-kaarten.
Of ‘Sterkte-in-de-quarantaine’-kaarten.
Het is een gekke tijd.
Met bijzondere initiatieven.
Waar ik zelfs een soort trots op ben.
Wij als individueel volkje.
Stiekem toch heel erg samen.
Op afstand, dat wel.
Ik zou daar graag nog een klein initiatiefje aan toevoegen.
Laten we elkaar vanaf nu ‘de beste wensen’ wensen.
Gezondheid, rust en groei.
Het beste.
Het allerbeste!
Dus bij deze: de beste wensen!
De drie zoenen?
Die krijg je later.
Beloofd.
De foto? Die vond ik lastig. Niet te vrolijk, dat vind ik niet zo passen. Hoewel ik wel pro-blijven-lachen ben. Maar niet te hard, want soms is het even niet om te lachen. Niet te feestelijk. Dus geen vuurwerk, geen proostende mensen. Maar wat dan wel? Het zijn deze twee papegaaien in Costa Rica geworden. Ik leerde daar namelijk dat papegaaien hun hele leven bij elkaar blijven. Hoe bijzonder is dat! Dan móet je elkaar wel het beste wensen. Anders houd je het niet vol. Net als nu. De beste wensen.
