Toch niet normaal hè?!

Toch niet normaal he | Bijzonderdag

Inmiddels al een tijd terug kwam ik iemand tegen.
Die zich enórm druk maakte over iets onzinnigs.
Of die gewoon een slechte dag had.
Dat kan natuurlijk ook 😉
Ik moet nog vaak aan hem denken als ik weer eens geïrriteerd ben.
Ik neem je daarom graag mee terug.
Naar november 2017.

We hebben net boodschappen gedaan.
Ik loop met krukken.
Ben een week terug geopereerd aan een hallux valgus.
Dat klinkt misschien smerig.
Maar het is dat uitstekende bot aan de zijkant van je voet.
Die stak te ver uit en ik kreeg er te vaak last van.
Dus weg ermee!

Buiten regent het een beetje.
Ik kom het winkelcentrum uit en ‘kruk’ de trap af.
Ik had ook de lange route voor rolstoelers kunnen nemen.
Maar ik ben eigenwijs.
Ik kan prima van de trap af.
Ai, er staat een kleine vrachtwagen onderaan de trap.
Nouja, ai.
Het valt eigenlijk wel mee.
Ik kan er uiteindelijk prima langs.

Trots op mijn prestatie – zelf de trap af – sta ik beneden.
Trap is misschien een groot woord.
Het waren welgeteld zeven treden.
Maar ik tel het als trap.
De eerste na mijn operatie, BAM!

Vrolijk kletsend lopen we verder.
We worden ingehaald door een stampvoetende man.
Zijn handen in zijn zakken.
Een frons op zijn gezicht.
Hij draait zich om als hij naast ons loopt.
Kijkt me aan.
“Is toch niet normaal hè?” zegt ie.

Hij kijkt van mij naar de vrachtwagen.
“Pardon?”
Hij schudt zijn hoofd.
“Is toch niet normaal hè?!” herhaalt hij.
Ik bedenk wat hij zou kunnen bedoelen.
Ah, dat de vrachtwagen daar staat.

Tsja, “Ik heb er geen last van” antwoord ik.
Ik glimlach naar hem.
De frons wordt dieper.
Hij blijft naast ons lopen.
“Is toch niet normaal hè?!?” horen we nogmaals.
Dit keer met nóg meer irritatie in zijn stem.

De man kijkt ons hoopvol aan.
“Het geeft toch niet?” antwoordt mijn toenmalige vriend.
Ongeloof neemt het gezicht van de man over.
Hoe kunnen wij dit nou niet irritant vinden?

Ondertussen wandelen / krukken wij rustig verder.
De man versnelt zijn pas.
En loopt stampvoetend de andere kant op.
Gefrustreerd.
En zonder aansluiting in zijn irritatie.
Dat die vrachtwagen zomaar onderaan de trap gaat staan!
Wij voetgangers moeten hier toch langs!

We kijken nog even achterom.
De plek blijkt speciaal voor vrachtwagens bedoeld.
Laden en lossen.
En overdekt.
Handig voor als het regent.
Zoals nu.
Zodat de bezorger niet nat regent.
En de pakketjes ook niet.
Zou de man vast blij mee zijn geweest.
Dat hij geen nat pakketje krijgt.

Ach ja.
Misschien had hij gewoon zijn dag niet.
Maar wat zonde om je zó druk te maken om zoiets kleins.
En anderen daar in mee te willen nemen.
Laat mij er lekker buiten.
We kijken elkaar aan en lopen verder.
“Is toch niet normaal he?” concluderen we 😉


De foto? Mijn eigen ‘Is toch niet normaal’ momentje. Ik zat op een fijn terras in Pai – Thailand. Prachtig uitzicht over de rijstvelden en bergen. Klaar voor de zonsondergang. De lucht kleurde oranje. En de mensen achter me? Die zaten allemaal op hun telefoon. Is toch niet normaal?! 

PS. Jajaja. Ik heb ook mijn telefoon gepakt om een foto te maken. Don’t judge me 😉