Vandaag is rood

Vandaag is rood | Bijzonderdag

Als iemand me iets vroeg.
Werd ik diréct rood.
En niet zomaar wat blozen.
Ik werd KNALROOD.

Mét een witte snor.
Omdat mijn bovenlip blijkbaar het enige in mijn gezicht is dat niet rood wordt.
Alsof een gezicht als een tomaat nog niet erg genoeg is…
Een tomaat met snor dan 😉

Ik was echt méga verlegen vroeger.
Toen ik bijvoorbeeld bij de supermarkt werkte.
Als vakkenvuller.
Kreeg ik eens de vraag waar de tomatensaus stond.
De persoon in kwestie keek me aan.
En BAM.
Binnen 1 seconde wérd ik de tomatensaus.
Genant!

Ik schaamde me er enorm voor.
Dat maakte het alleen maar erger.
Ik durfde niet eens te sporten.
Bij de coopertest op de middelbare school ontplofte mijn hoofd bijna.
Zo erg dat mijn klasgenoten zich oprecht zorgen gingen maken.
‘Gaat het wel goed?’
Ja-haaaa.
Ik kan er niks aan doen.
Laat me.

Langzaamaan heb ik het leren accepteren.
Juist omdat ik er niks aan kan doen.
Ben ik het maar gewoon gaan uitzitten.
Heb er grapjes om leren maken.
Dan wordt het ook niet zo’n ding.
“Jeetje wat ben je rood!”
– Waarom zeggen mensen dat überhaupt…?? –
“Oh écht? Waarom heeft niemand dat gezegd?!”

Ik ben juist veel situaties op gaan zoeken waar ik rood zou worden.
Ik begon met verkopen bij de Marskramer.
– Waaaa mensen helpen, eng! –
Werkte als uitzendconsulent waarbij ik sollicitatiegesprekken moest voeren.
– Hej, die mensen worden ook rood. Geeft niks hoor! –
Ging Flügel verkopen op festivals.
– Hallo aandacht, hallo gekke situaties –
Ik ben zelfs gaan zingen.
– Die eerste noot. Dan kijkt iedereen om. Pffff bloos-gevoelig 😉 –

Inmiddels gebeurt het me bijna nooit meer.
– Behalve bij het sporten –
Omdat ik me er niet meer zo druk om maak.
Het is er nou eenmaal.
Het gaat ook vanzelf weer weg.
Ontspan 🙂

Soms voel ik het nog wel eens spontaan opkomen.
Maar dan ebt het bijna direct weer weg.
Behalve toen mijn vriend (toen nog flirt) me ging uitdagen.
Kreeg ik ineens zó’n boei.
Waar allemaal collega’s bij waren.
Oei.
Toen wist ik in ieder geval wel dat het serieus was voor mij 😉

Patrick Laureij heeft trouwens een hilarisch stukje over blozen.
Zó herkenbaar!
Spoel even door naar 2:17.
“Oké jongens.
Ik ben nu een andere kleur.
Gaan jullie maar verder.”

De foto? Ik ben gek op uitzichtpunten. Dit was in Ao Nang, bij de Monkey Temple (zie ook deze blogfoto). 1237 treden verder was ik knálrood van de inspanning. Maarja, ik wil toch die foto’s hebben. Dan maar met rood hoofd erop. Handig voor m’n blog 😉